Συμμετοχή του Δήμου Ασπροπύργου στην κατάσβεση της φωτιάς στα Δερβενοχώρια: Νέες σκέψεις. Του Β. Καραμπούλα

Εχθές πληροφορήθηκα από το facebook πως ο Δήμος μας απέστειλε υδροφόρα προς αρωγή στην κατάσβεση της φωτιάς στα Δερβενοχώρια (Στεφάνη Βοιωτίας).

Αυτό μου δίνει την αφορμή για να προχωρήσω σε κάποιες ελεύθερες σκέψεις.

ΗΘΙΚΟ-ΝΟΜΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΜΕΤΡΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

[dropcap]Κ[/dropcap]αταρχάς θα πρέπει να δηλώσω την άποψη μου για τους εμπρησμούς. Το να προκαλέσεις εμπρησμό, οπουδήποτε, μα ιδίως σε κατοικήσιμη περιοχή με δασική περίμετρο, για το δικό μου βιβλίο ισοδυναμεί με σοσιοπαθές κακούργημα μαζικής κλίμακας, και θα έπρεπε να τιμωρείται αδυσώπητα. Μιας και η θανατική ποινή καταργήθηκε επίσημα στην χώρα μας το 1993, και ανεπίσημα το 1972, θα έπρεπε να τιμωρείται με δια βίου φυλάκιση, σε πολύ ‘κακόφημο’ ίδρυμα εγκλεισμού, όπου ο εμπρηστής θα έπρεπε να τιμωρείται (και όχι να σωφρονίζεται) κάθε μέρα με πολύ σκληρή και ανθυγιεινή χειρωνακτική εργασία, και το βραδινό του δείπνο να αντικαθιστούταν με μετρίας κλίμακα ξυλοδαρμό (όχι βαριάς, για να τον δείρεις και αύριο, και μεθαύριο). Και κάθε Κυριακή μπόνους, βαρύ ξυλοδαρμό! Το να μην σκέφτεσαι τις ζωές των κατοίκων, τις περιουσίες τους, την ευμάρεια τους, και την μόλυνση/καταστροφή του περιβάλλοντος, οφείλει να τιμωρείται αυστηρά και παραδειγματικά.

Επίσης η αστυνόμευση στα μέρη εκείνα που αποτελούν σημεία υψηλού ρίσκου, θα έπρεπε να είναι μεγάλη, κατά τις θερινές περιόδους. Προληπτικά μιλώντας. Αντιδραστικά  βέβαια, οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους θα έπρεπε να επιδοθούν σε σοβαρή έρευνα και να καταδιώξουν τους εμπρηστές μέχρι τέλους: αποτελούν κίνδυνο για την κοινωνία και για την χώρα, και μην έχοντας φρένα στην συνείδηση τους, θα το ξαναπράξουν με την πρώτη ευκαιρία, θέτοντας σε κίνδυνο ζωές, περιουσίες και ελευθερίες.

- ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ -

Ακόμη, μην γνωρίζωντας την ισχύουσα νομοθεσία του κράτους περί της νομιμοποίησης των καμένων πρώην-δασικών οικοπέδων, και ανεπιθυμώντας να το ψάξω στο google, και να το παίξω έξυπνος σε έναν τομέα που δεν είμαι, πιστεύω πως θα έπρεπε τουλάχιστον να ήταν ιδιαίτερα αποτρεπτική. Είναι περισσότερο σπάνιο να προκληθεί εμπρησμός από καπρίτσιο (πυρομανία) παρά από συμφέρον. Για να σημειώνονται εμπρησμοί λοιπόν σήμερα, θα πρέπει λογικά η νομοθεσία νομιμοποίησης δασικών ακινήτων να είναι ‘ευέλικτη’, ειδάλλως, αν ο νόμος προέβλεπε πως μια καμένη έκταση εξακολουθεί να αποτελεί δασική περιοχή και δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα εμπορικής ή αγροτικής αξιοποίησης της, θα απότρεπε πολλούς κακούργους εμπρηστές από την αδιανόητη αυτή τους (μεμονωμένη ή επαναλαμβανόμενη) πράξη. Σε περίπτωση που λανθάνω να συλλάβω τον ισχύοντα νόμο (τον οποίο όπως προανέφερα δεν έχω μελετήσει) η συζήτηση περνάει στα χέρια των νομικών.

Τέλος όλες οι κατάλληλες προεργασίες αντιπυρικού σχεδιασμού, εφοδιασμοί πυροσβεστικού υλικού, εγκατάσταση πυροσβεστικών φωλιών και τα κατάλληλα χωματουργικά έργα-αναχώματα θα πρέπει να βρίσκονται κάθε θερινή περίοδο σε πλήρη ισχύ, ως βασικό προληπτικό μέτρο. «Κάλλιο προλαμβάνειν παρά θεραπεύειν». Βέβαια θα έπρεπε να μου συγχωρεθεί σε αυτό το σημείο η αδαημοσύνη μου σε τέτοιου είδους τεχνογνωστικά ζητήματα, κάτι που διαφαίνεται εξ άλλου από την γενικότητα της παρούσας παραγράφου, αλλά ταυτόχρονα κάτι που διορθώνεται εύκολα, όπως θα δούμε παρακάτω.

ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΙΣΤΙΚΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ

Όπως και να χει. εχθές χάρηκα ιδιαιτέρως για το ότι ο Δήμος που κατοικώ έδωσε την βοήθεια του στα γειτονικά Δερβενοχώρια. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι κάποια μικρή υπερηφάνεια σαν Ασπροπύργιος.

Η συγκεκριμένη πράξη αποτελεί και κοινωνικό έργο, και προληπτικό μέτρο αυτασφάλειας, ταυτόχρονα. Κοινωνικό έργο γιατί βοηθάς γειτονική περιοχή για την χαρά της καλής πράξεως και μόνο, και αυτασφάλεια γιατί γλυτώνοντας την πυρκαγιά στην αυλή του γείτονα σου, γλυτώνεις και συ την πυρκαγιά από τη δική σου αυλή.

Υπάρχει μια ιστορία που είχα ακούσει από τα παλιά, και την έχω διασταυρώσει, από στόμα σε στόμα, παρότι βέβαια δεν έχω καταφέρει να βρω επίσημο υλικό για να την τεκμηριώσω – ίσως γιατί τότε δεν υπήρχε τοπικός έντυπος τύπος.

Σε μια χρονολογία που πιθανολογώ μεταξύ του 60 – 70 λοιπόν (αν και κάποιος γηραιότερος θα μπορούσε να με διαψεύσει), η γειτονική Χασιά είχε πιάσει φωτιά. Τυχαία ή εσκεμμένη δε μπορώ να γνωρίζω, όμως αυτό συνέβη της ημέρες του εορτασμού της τότε δικής μας εμποροπανήγυρης της Αγίας Παρασκευής. Στο πανηγύρι λοιπόν, και καθώς οι Ασπροπυργιώτες χόρευαν, έφτασε το μήνυμα πως η Χασιά φλέγεται, και υπήρχε ανάγκη βοηθείας. Και οι Ασπροπυργιώτες αποφάσισαν ….. να συνεχίσουν τον χορό τους, και να μην βοηθήσουν καθόλου τους γείτονες τους, αδιαφορώντας τόσο για το όντως ‘φλέγον’ ζήτημα των γειτόνων τους, όσο και για μια πιθανή άσχημη εξέλιξη της φωτιάς, και δη σε καιρούς που η πυροσβεστική υπηρεσία δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένη και ακμαία όσο σήμερα: η φωτιά κάλλιστα θα μπορούσε να κατέβει στον Ασπρόπυργο. Πιθανολογώ επίσης πως οι τότε Ασπροπυργιώτες (δεν μπορώ να γνωρίζω ποιοι παρευρίσκοντο στα ‘όργανα’ τότε, ενδεχομένως να βρίσκονταν και συγγενικά μου πρόσωπα, μα ντροπή τους όπως και να χει) δεν έστησαν ούτε μια πρόχειρη ‘συνέλευση’, στο να ζυγίσουν την κατάσταση, απλά απαθείς και παθητικοί άκουσαν το μήνυμα, κοιτάχτηκαν στα μάτια, και αδυνατώντας να βρουν κάποιον ανάμεσα τους ώστε  να τους παρακινήσει, θίγοντας τον ανδρισμό τους έστω, άφησαν ένα ‘δε βαριέσαι’ .. και συνέχισαν να το γλεντούν. Κάτι που κρίνω ολοκληρωτικά αισχρό.

Χαίρομαι λοιπόν πάρα πολύ εχθές που το φαινόμενο αυτό της γαϊδουριάς, της παθητικότητας, της δειλίας και της ανοησίας που συνόδευαν το μενταλιτέ του έως τώρα Ασπροπύργιου, πατήθηκαν από τις πράξεις του Δήμου μας. Χαίρομαι ιδιαιτέρως. Αυτή ήταν μια ορθή και ταυτόχρονα γενναία κίνηση.

ΜΙΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Ένας από τους μεγαλύτερους μου φόβους – εννοώντας από πλευράς ασφαλείας και όχι κάποιου είδους νευρωσικού φόβου ή φοβίας – είναι να εξελιχθεί πυρκαγιά στον Ασπρόπυργο. Η σχετικά μικρή ηλικία μου (ίσως όχι και τόσο μικρή, μα σίγουρα όχι μεγάλη) και οι ελλείπεις μου γνώσεις δεν μου επιτρέπουν να γνωρίζω αν έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, μιλώντας πάντα για μεγάλης κλίμακας πυρκαγιάς, αλλά κάλλιστα θα μπορούσε στο μέλλον. Έχω μαρτυρήσει ως Έλληνας πολίτης, ακροατής και αναγνώστης των ελληνικών ΜΜΕ, την Ελλάδα να φλέγεται πολλές φορές. Και μιας και εμείς διαθέτουμε δασική περιοχή είναι λογικό να πιστεύεις πως η πυρκαγιά ενδεχομένως αφορά και σένα.

Λένε πως πολλές φορές ‘οι καλές πράξεις τιμωρούνται αρκετά’ και πως κάποιος μπορεί να γίνει κάλλιστα ‘θύμα της επιτυχίας του’.  Ο Δήμος λοιπόν εχθές επέτυχε στην πρόκληση του.

Άρα και εμένα θα μου επιτραπεί να το προχωρήσω ένα βήμα πιο μπροστά: δράττομαι της ευκαιρίας να ζητήσω από τον Δήμο ειδική οργάνωση εκπαιδεύσεως εθελοντών πυροσβεστών, τοπικού χαρακτήρα.

Ο Δήμος μας κατόπιν συνεννοήσεως με την Πυροσβεστική θα μπορούσε να εκπαιδεύσει όσους πολίτες επιθυμούν να μπορούν να κατασβέσουν μια μικρή φωτιά αυτόβουλα, αναμένοντας την πυροσβεστική, και πάντοτε υπό την οργάνωση και τις εντολές ενός αυτόνομου κλιμακίου του Δήμου ή να συμμετέχουν σε μια μεγαλύτερη επιχείρηση κατάσβεσης τοπικού χαρακτήρα υπακούοντας εντολές της Κρατικής Πυροσβεστικής Υπηρεσίας.

Η πυρόσβεση αποτελεί τέχνη και επιστήμη ταυτόχρονα, και αν δεν έχεις εκπαιδευτεί, όσο υψηλό φρόνημα και φιλότιμη διάθεση και αν έχεις, κινδυνεύεις σοβαρά και θέτεις σε κίνδυνο και τους άλλους τριγύρω σου, ή αλλιώς απλά χαραμίζεις το πυροσβεστικό υλικό και δεν κάνεις απολύτως τίποτε. Πρέπει να ξέρεις που να σβήσεις, πότε να σβήσεις, υπό ποιες συνθήκες να σβήσεις, και τι υλικά κατάσβεσης να χρησιμοποιήσεις. Και ας μη ξεχνάμε πως σε μία φωτιά δεν αρκεί μόνο η πυρόσβεση, αλλά και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται ώστε να μην εξαπλωθεί η φωτιά σε άλλα σημεία, η δημιουργία αναχωμάτων, η οργανωμένη φυγάδευση του πληθυσμού που κινδυνεύει, ο τρόπος επικοινωνίας, η μελέτη του αέρα ως φυσικού βοηθού σου, η απόσταση από τα υδροπλάνα που απελευθερώνουν τα κυβικά νερού προς κατάσβεση, και ένα σωρό άλλα. Όλα αυτά αποτελούν με λίγα λόγια μια Οργανωμένη Επιχείρηση που απαιτεί Σχεδιασμό. Όπερ έδει δείξαι, Τέχνη και Επιστήμη.

Είναι σαφές πως οι εθελοντές θα πρέπει να διαθέτουν μια διαπιστωμένα καλή υγεία, μια κάποια τόλμη (θα κληθούν να υπογράψουν ένα χαρτί που θα λέει πως συνειδητά βοηθούν τον τόπο τους και σε περίπτωση οποιαδήποτε σωματικής βλάβης ο Δήμος ουδεμία ευθύνη φέρει) και πάνω απ όλα λογική και ικανότητα να υπακούουν σε εντολές. Στο δεύτερο στάδιο, όσοι θεωρηθούν κατάλληλοι να επιλεγούν, θα μπορούσαν να λάβουν μια διαρκή σειρά εκπαιδεύσεων από την Πυροσβεστική Υπηρεσία ή ακόμα και την Πυροσβεστική Ακαδημία ώστε να γνωρίζουν το αντικείμενο τους, να μπορέσουν να βοηθήσουν, και πάνω απ’ όλα να διασφαλίσουν την προσωπική ακεραιότητα τους. Εθελοντισμός δίχως διαρκή εκπαίδευση ισοδυναμεί με καθαρή επικινδυνότητα. Και σαφέστατα αναλόγως με την ικανότητα τους, την οποία θα κρίνουν οι καθηγητές-εκπαιδευτές τους, οι εθελοντές θα καλούνται σε ανάλογης κλίμακας φωτιές, τοπικού ή διατοπικά εντόπιου χαρακτήρα, επιφορτισμένοι με τα ανάλογα καθήκοντα: δεν λέμε έναν μέσο πολίτη που μόλις τελείωσε μια βασική εκπαίδευση να τον πετάξουμε μέσα στην φωτιά για να την κατασβήσει! Λογική. Τέλος θα ήθελα να αναφέρω, πως στην ειδική αυτή εθελοντική ομάδα που οραματίζομαι, η δεξαμενή των εθελοντών θα όφειλε να αποτελούταν από άρρενες και μόνο. Γνωρίζω πως πολλές γυναίκες υπηρετούν στο Πυροσβεστικό Σώμα, και αυτό είναι πολύ καλό, μα στην περίπτωση αυτή μιλάω για εθελοντική τοπική ομάδα, οπότε οι γυναίκες θα έπρεπε να αποκλειστούν, μιας και ο σκοπός μας είναι να τις προστατεύσουμε, μαζί με τους γηραιούς και τα παιδιά, και όχι να τις εκθέσουμε σε κίνδυνο.

Ο εθελοντισμός θα πρέπει να είναι αυτό ακριβώς: εθελοντισμός. Αχρήματος και ανυστερόβουλος. Βέβαια μπορεί να δοθεί κάποια παρακίνηση στους εθελοντές για να προσέλθουν, ας πούμε δωρεάν εξετάσεις αίματος στο Θριάσιο Νοσοκομείο ή κάτι παρόμοιο. Ένα μικρό ‘δέλεαρ’ ή μια μικρού είδους ‘ανταμοιβή’ (επ’ ουδενί όπως ανέφερα χρηματικού χαρακτήρα). Και ως εκεί.

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΜΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Γνωρίζουμε πως η Αρχαία Ελλάδα είναι πηγή αντλήσεως αρετής και εμπνεύσεως από όλη την οικουμένη.

Γνωρίζουμε πως η πόλη κράτος μας τότε έμοιαζε σε αρκετά, πλην του στρατιωτικού παράγοντα, στους σημερινούς μας Δήμους, και τις Νομαρχίες.

Γνωρίζουμε πως ο εθελοντισμός ήταν υποχρεωτικός στην Αρχαία Ελλάδα. Οι πόλεις – κράτη διοικούνταν και λειτουργούσαν με βάση τον ‘εθελοντισμό’.

Γνωρίζουμε πως οι Σπαρτιάτες είχαν συλλάβει πρώτοι τον ψυχολογικό αντίκτυπο της φωτιάς εντός της πόλεως, και συγκεκριμένα πιστεύεται πως ενοργάνωσαν όλον τους τον βίο ούτως ώστε να μην δουν ποτέ ‘φωτιά στα τέσσερα χωριά’ τους. Αν και μιλούσαν βέβαια για την λεηλασία ενός υποθετικού εισβολέα, μπορούμε να κρατήσουμε το δεδομένο πως η φωτιά, πέραν των φυσικών καταστροφών που προκαλεί, δημιουργεί αλγεινή εντύπωση και τρομοκρατεί όποιον την βλέπει ή την αισθάνεται, πόσο μάλλον αν αυτός δεν είναι απλά διερχόμενος μα εντόπιος κάτοικος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μένοντας ευχαριστημένος από την χθεσινή αλτρουιστική και συνάμα έξυπνη κίνηση του Δήμου μας, δηλώνω το ενδιαφέρον μου και τις ελπίδες μου για την σύσταση μια τέτοιας εθελοντικής ομάδας στον Τόπο μας. Μιας ομάδας Εθελοντών Πυροσβεστών Εντόπιου Χαρακτήρα. Που θα διαθέτει την κατάλληλη αντιπυρική παιδεία και εκπαίδευση, και θα την αποδώσει οργανωμένα στον τόπο μας, σε περίπτωση έκτακτης και σοβαρής ανάγκης.

Καλώς η κακώς, σε μέρες τέτοιας κρατικής ανοργανωσιάς, χαμηλής ικανότητας, και βραδείας ανταπόκρισης, η στροφή στον τοπικισμό και στον εθελοντισμό θεωρείται εκ μέρους μου αναπόφευκτη.

Σας ευχαριστώ όλους και όλες σας για την ανάγνωση.

Υ.Γ. Αναμένω και μια απόπειρα αναδάσωσης του χώρου, οργανωμένη πάντοτε απ’ τον Δήμο, η οποία θα ήταν βέβαια καλύτερο να συμβεί με το πέρας της θερινής σαιζόν, για να μη μας φάνε και τα φίδια !

[divider style=”solid” top=”20″ bottom=”20″]

Βασίλειος Καραμπούλας