Ο Έλληνας δεν έχει μέσο όρο. Είναι ή του ύψους ή του βάθους. Όσο εύκολα κλείστηκε μέσα, τόσο δύσκολα είναι τώρα διαχειρίσιμος…
[dropcap]Α[/dropcap]ρκετά γράφτηκαν ήδη και πολύ περισσότερα θα γραφούν καθώς το καλοκαίρι είναι μπροστά για τα μέτρα προστασίας που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να τηρούνται και την όποια (μη) προσαρμογή των πολιτών σε αυτά. Χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στα ρεπορτάζ και στις αναφορές στα social media η Μύκονος ως παράδειγμα προς αποφυγή. Ίσως γιατί το όνομα “πουλάει” περισσότερο και ο χρωματισμός των θεμάτων με… γκλαμουριά και κάθε είδους “διάσημους” ή… wannabe διάσημους, καθιστά την είδηση πιο θελκτική. Ή γιατί πού να τρέχεις τώρα αλλού για ρεπορτάζ αφού εκεί είναι… σιγουράκι ότι θα βγει λαγός…
Μόνο που το πρόβλημα σε σχέση με τη μη τήρηση των μέτρων δεν έχει να κάνει με τη Μύκονο ή άντε και 1-2 ακόμα περιπτώσεις “επώνυμων” προορισμών ή γνωστών κλαμπ της Αθήνας. Το φαινόμενο ήταν γενικό. Σε όλη την Ελλάδα. Να σας αναφέρω την προσωπική μου εμπειρία αν και νομίζω ότι όλοι όσοι κινήθηκαν εκτός πόλης ή έστω προς τις παραλίες κάθε πόλης, συνάντησαν τα ίδια παντού. Βρέθηκα λοιπόν το Σαββατοκύριακο με την ευκαιρία και της αργίας του Αγίου Πνεύματος σε περιοχή της Βόρειας Πελοποννήσου, όχι από τις πιο γνωστές. Στην παραλία όμως του συγκεκριμένου χωριού υπήρχαν και δύο κλαμπ – beach bars. Ε, λοιπόν, γινόταν ο κακός χαμός. Ποιο… social distancing; Καμιά 250αριά – 300αριά άτομα γύρω από έναν DJ να κοπανιούνται χωρίς αύριο, ενώ στην παραλία επικρατούσε το αδιαχώρητο. Ποια Μύκονο… Στο “κατσικοχώρι” να δείτε…
Και μέσα στον χαμό και το στριμωξίδι μία ταλαίπωρη σερβιτόρος να προσπαθεί να ελιχθεί και να εξυπηρετήσει φορώντας τη μάσκα της. Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε σαν τραγική ειρωνεία. Δεν φορούσε μάσκα ο μπάρμαν και ο DJ, ο κόσμος ήταν ο ένας πάνω στον άλλο και το κακόμοιρο το κορίτσι προσπαθούσε στάζοντας στον ιδρώτα να συνεννοηθεί εν μέσω εκκωφαντικών ντεσιμπέλ και να πάρει παραγγελίες μέσα από τη μάσκα. Θέατρο παραλόγου… Μη μου πείτε όσοι έκαναν αντίστοιχα ταξιδάκια ή βόλτες το τριήμερο, ότι δεν συναντήσατε αντίστοιχες εικόνες, γιατί ειλικρινά θα δυσκολευτώ να σας πιστέψω… Και ακόμα δεν έχει ανοίξει ο τουρισμός… Δεν θέλω να σχολιάσω αν καλώς ή κακώς μπήκε το πρόστιμο στο μαγαζί στη Μύκονο και αν αυτό υπήρξε η πρόθεση να λειτουργήσει ως παραδειγματισμός. Ή είχε και επικοινωνιακά χαρακτηριστικά. Όμως όποιος σχεδιασμός και αν έχει γίνει, όποιες προετοιμασίες ειδικών και εκτελεστικών στελεχών και αν έχει προηγηθεί, θα πρέπει να αναθεωρηθεί, γιατί στην πράξη όχι μόνο απέτυχε εντελώς, αλλά αποδείχθηκε και μάταιος. Επίσης, να μου επιτρέψετε να παρατηρήσω ότι και τα μηνύματα που εξέπεμπε η παρουσία κυβερνητικών και γενικότερα πολιτικών παραγόντων στη διάρκεια του τριημέρου, ήταν “no problem”.
Και μακάρι να συμβεί ακριβώς έτσι. “No problem”. Να αποδειχθεί ότι ο ελληνικός ήλιος, το ελληνικό DNA, η εποχικότητα του ιού και ο περιορισμός της τοξικότητάς του ή ό,τι άλλο τέλος πάντων, θα λειτουργήσουν προστατευτικά και αποτρεπτικά από την εκδήλωση ενός θερινού κύματος πανδημίας. Γιατί αν υπάρχει… problem, τότε θα το διαπιστώσουμε πολύ σύντομα και με απρόσμενο για τη γενική χαλάρωσή μας, τρόπο. Θα αναρωτηθεί ίσως κανείς γιατί δεν ανέφερα και την επιτυχημένη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης από την κυβέρνηση. Μα τα εύσημα για τη διαχείριση αυτή έχουν ήδη αποδοθεί και με εύλογη ένταση. Και έχουν ενισχύσει σημαντικά και το brand name της χώρας αλλά και το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης. Όμως στην περίοδο που τώρα πλέον διανύουμε, δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να μιλήσει κανείς σοβαρά και να αξιολογήσει τη λήψη των όποιων μέτρων προφύλαξης. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να τηρηθούν και να εφαρμοστούν. Τουλάχιστον σε βαθμό που να διασφαλίζει ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα.
Το καλοκαίρι μακάρι να κυλήσει ομαλά γιατί το έχει ανάγκη αυτό η ελληνική οικονομία λόγω τουρισμού, αλλά και εμείς οι ίδιοι. Όλοι έχουμε επιβαρυνθεί λόγω της καραντίνας και των προβλημάτων που ανέκυψαν, όλοι έχουμε φορτισθεί λιγότερο ή περισσότερο ψυχολογικά και όλοι έχουμε ανάγκη από καλές και βαθιές ανάσες. Ευχόμαστε να μην διαψευστούν οι προσδοκίες. Είναι προφανές ότι η καλή διαχείριση μας δίνει τη δυνατότητα να βρισκόμαστε σήμερα σε αυτό το καλό σημείο. Όμως το τι θα συμβεί από εδώ και πέρα, είναι συνάρτηση άλλων παραμέτρων. Και ας ελπίσουμε ότι αυτές δεν θα δώσουν αρνητικό σενάριο. Η χώρα, η κοινωνία, η οικονομία δεν αντέχει άλλους εγκλεισμούς. Και εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, συμφέρει πράγματι να αποδειχθεί ότι αντιδράσαμε καθ’ υπερβολήν απέναντι στη νόσο. Μακάρι να αποδειχθεί ακόμα και ότι… κακώς εξοντώσαμε τις οικονομίες. Όση ειρωνεία και αν κρύβει αυτό, είναι το καλύτερο σενάριο. Στο κάτω κάτω, ουδείς θα αναζητήσει εξατομικευμένες ευθύνες σε ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Γιατί αν είναι αλλιώς…