Είναι σίγουρο πως η απόκτηση ενός σύγχρονου γηπέδου για µία ΠΑΕ αποτελεί το εφαλτήριο για υψηλότερους στόχους, µεγαλύτερες επιτυχίες και περισσότερα έσοδα. Κι αν µέρος από τα τελευταία επενδυθούν στις ακαδηµίες, τότε µπορεί να αναδειχθούν κάποιοι νέοι παίκτες. Το κεφάλαιο όµως αυτό αφορά µόνο το επαγγελµατικό ποδόσφαιρο.
Το ερασιτεχνικό, το οποίο αποτελεί και το φυτώριο, βιώνει τριτοκοσμικές συνθήκες. Γήπεδα σχεδόν όλα με πλαστικό χλοοτάπητα, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι σε άθλια κατάσταση. Με αποτέλεσμα οι τραυματισμοί των νεαρών παικτών να είναι καθημερινό φαινόμενο. Ειδικά στα γόνατα.
Από φωτισµό; Θυμίζουν τα «κρυφά σχολειά» στην εποχή της τουρκοκρατίας. Στα νυχτερινά παιχνίδια, οι ποδοσφαιριστές, ειδικά οι τερματοφύλακες, μαντεύουν πού βρίσκεται η μπάλα. Οσο για αποδυτήρια; Χώροι που για να βρεθείς μέσα πρέπει να κλείνεις τη μύτη σου. Και μη ρωτήσετε για ζεστό νερό. Αν δεν έχει κοπεί το ρεύμα λόγω οφειλών του δήμου, τότε υπάρχει περίπτωση να υπάρξει.
Βλέπετε, τα περισσότερα, αν όχι η πλειονότητα αυτών των γηπέδων, ανήκουν στη δημοτική αρχή και αυτή έχει τη διαχείρισή τους, όπως και τη συντήρησή τους. Αναρωτηθείτε λοιπόν πόσες από αυτές τις αρχές κάνουν υπεύθυνα τη δουλειά τους για τα υπόλοιπα θέματα της αρμοδιότητάς τους, για να είναι σωστές και σε ό,τι αφορά τις αθλητικές εγκαταστάσεις τους.
Επομένως, πέρα από τις πολυτελείς σουίτες, τα υπερσύγχρονα αποδυτήρια, τους εντυπωσιακούς χώρους δεξίωσης που τα ΜΜΕ διαφημίζουν ανελλιπώς –και καλώς κατασκευάζονται για τις ΠΑΕ αυτά τα γήπεδα–, ας κάνουν και ένα ρεπορτάζ στα… γκέτο των ερασιτεχνικών κατηγοριών.